Rozdział 6

Z rozdziału na rozdział pobijam samą siebie. Tym razem rozdział liczy aż 15 stron. Cieszę się, że mogę tyle pisać, ale boję się, kiedy wena odejdzie (tfu! tfu!, aby nie zapeszyć) i nie będę w stanie tyle znowu pisać. Mam nadzieję jednak, że nic takiego nie nastąpi. Opowiadanie powoli się rozwija, myślę, że będziecie w miarę zadowoleni.

Pozdrawiam i pamiętajcie, że komentarze karmią wena!

Lileen

***

Tydzień mijał spokojnym rytmem. Każdy musiał przyzwyczaić się z powrotem do szkoły. Wielu nauczycieli już zadawało eseje, szczególnie piąto- i siódmorocznym, na których czekały w tym roku egzaminy. Dlatego uczniowie korzystali z wolnych chwil, kiedy tylko się dało, okupując błonie w czasie przerw i po zakończeniu zajęć.

W wieży Gryffindoru panował spokój. Kilka osób siedziało przy stolikach i kończyło swoje prace. Hermiona Granger westchnęła, odkładając pióro i rozmasowując nadgarstek. To wypracowanie dla Flitwicka było długie. Mimo że profesor chciał jedynie dziesięciu cali, temat czaru zamrażającego ją pochłonął i musiała przedstawić swoje zdanie, dokładnie wszystko opisując.

Harry i Ron, zobaczywszy, że Hermiona sięga do torby po dodatkową książkę, postanowili wyciągnąć ją na świeże powietrze. Mieli już serdecznie dość siedzenia w zamku.

– Hermiono, nie waż się brać ze sobą żadnych książek! – ostrzegł Harry. – Idziemy się zabawić.

– To w takim razie, ja nie idę – powiedziała i próbowała wyszarpnąć się z uścisku Rona, lecz rudzielec miał więcej siły niż ona i jej starania spełzły na niczym. – Ron, puść mnie.

– Nie ma mowy – odpowiedział zadowolony, przyciągając ją do siebie. – Idziemy pobawić się w berka. – Uśmiechnął się tak, że nie mogła już dłużej się stawiać.

– W berka? Ja już widzę tego berka – stwierdziła, ruszając w stronę dormitorium.

– No co? Nie podoba się? – spytał, szczerząc zęby. – A ty dokąd?

– Muszę odnieść torbę. Zaczekajcie chwilkę, zaraz będę z powrotem – powiedziała i już jej nie było.

– Ona jest niesamowita – rzekł zarumieniony Ron, kręcąc głową i uśmiechając się do Harry’ego.

– Niby czemu?

– W jednej chwili stawia na swoim i nawet Sam-Wiesz-Kto z śmierciojadkami nie zmusiliby jej do zmiany zdania, a w drugiej widziałeś – wyjaśnił, wzdychając uśmiechnięty i wskazując na drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła ich przyjaciółka.

Harry pokiwał głową w zamyśleniu.

– Takie są kobiety – obwieścił z miną filozofa.

– I za to nas kochacie! – dorzuciła Ginny, która właśnie przechodziła obok nich i usłyszała końcówkę rozmowy. Zatrzymała się i uśmiechnęła szeroko, widząc prychającego  brata. – No co? Może głupoty opowiadam? – spytała zaczepnie, biorąc się pod boki.

– Gin! Tu jesteś! – Usłyszeli Deana, a za moment zobaczyli go pędzącego w ich stronę.

– Co się stało? – Ginny zmarszczyła brwi.

– Muszę ci coś powiedzieć! – Złapał ją za ręce i spojrzał z przejęciem w oczy.

Ginny zmartwiła się nie na żarty i oczekiwała jakiejś tragicznej wiadomości, a on nagle się uśmiechnął i oznajmił:

– Idziemy na błonia! Zobacz, jaka świetna pogoda. – Wyszczerzył się, a ona z uśmiechem i ulgą w oczach pacnęła go ręką po głowie.

– No wiesz co? Tak bez powodu mnie straszyć, to tylko ty potrafisz – powiedziała i wtuliła się w niego z radością. – Ach, ten dreszczyk emocji. Nigdy nie wiadomo, czego się spodziewać, i to w tobie uwielbiam. – Stanęła na palcach i cmoknęła go w usta. Dean się rozpromienił i przytulił ją jeszcze mocniej.

Ron z Harrym wymienili zdegustowane spojrzenia.

– Moglibyście tak nie przy ludziach? – zwrócił uwagę zakochanym Ron.

Ginny spojrzała na niego jednym okiem.

– Znalazłbyś sobie dziewczynę, a nie nas pouczasz – odpyskowała Ginny, ponownie całując chłopaka.

– Jaki dajecie przykład młodszym? Ślinicie się na środku pokoju wspólnego – narzekał dalej.

Dean wywrócił oczami.

– Dajemy doskonały przykład zdrowego związku, Ron – powiedział spokojnie, chwytając rękę swojej dziewczyny i lekko gładząc ją kciukiem. – I od kiedy lekki całus jest ślinieniem się?

Ron już otwierał usta, żeby odpowiedzieć, ale przerwała mu Hermiona.

– To jak, gołąbeczki, idziecie z nami? – powiedziała radośnie i się uśmiechnęła.

– A gdzie się wybieracie? – spytała zaciekawiona Ginny.

– Chłopcy wyciągają mnie na błona, bo Ron – tu spojrzała na Weasleya, który uśmiechnął się do niej promiennie – pragnie zagrać w berka – wyjaśniła, zakładając bluzę.

Dean spojrzał na Ginny, która kiwnęła ochoczo głową.

– Czyli załatwione. Gryfoni, za mną! – powiedział Harry i grupa przyjaciół ze śmiechem na ustach pomaszerowała ku wyjściu z zamku.

Tymczasem Draco Malfoy leżał wygodnie  z zamkniętymi oczami pod dębem, opierając głowę na kolanach Pansy Parkinson. Dziewczyna gładziła bezmyślnie jego włosy, zastanawiając się nad nadchodzącymi wynikami konkursu. Była pewna, że ze Slytherinu nie zostanie wybrana ani jedna osoba.

W końcu po tym, jak odkryto ilu rodziców, których dzieci są Ślizgonami, zostało skazanych do Azkabanu za służbę Czarnemu Panu, nikt nie zaufa im na tyle, by pozwolić przebywać z uczniami innych szkół. Westchnęła. Snape ich ostrzegał, że świat po wojnie nie będzie sielanką, nawet jeśli stoją murem po stronie Dumbledore’a.

Uśmiechnęła się do wspomnień. Gdyby jeszcze trzy lata temu ktoś powiedział jej, że sprzeciwi się woli rodziców i ich „przyjaciół” oraz będzie chciała dołączyć do Zakonu Feniksa zaraz po zakończeniu szkoły, wyśmiałaby tę osobę. Jednak cuda się zdarzają. I to wszystko dzięki Severusowi Snape’owi. Mężczyzna bardzo przykłada się do swojej roli opiekuna domu i kiedy ktoś ma jakiś problem, nieważne jakiej natury, czy to nieszczęśliwa miłość, tęsknota za rodzicami albo podjęcie ważnej decyzji – zawsze podopieczni mogą na niego liczyć. Może nie wydaje się być troskliwy, lecz jak większość Ślizgonów jest skrytym człowiekiem, który nie chce ujawniać innym swoich słabych, jak to określa, stron. Właśnie dzięki rozmowom z profesorem Pansy zaczęła się zastanawiać nad sensem dołączenia do Czarnego Pana. Kiedyś jej imponował swoją władzą i siłą, przez którą prawie wszyscy czarodzieje bali się wymawiać jego imienia. Jednak kiedy sam Severus Snape ośmielił się nazwać go psychopatą nieliczącym się z nikim i umotywować te słowa, jej system wartości zaczął się chwiać. Dużo rozmawiała na ten temat z Draco i Blaise’em, którzy także byli w podobnej sytuacji, co ona. Może Zabini był w lepszej, bo jego matka nie wstąpiła do grona śmierciożerców, lecz i tak nad Zabinim krążyły ciemne chmury. Draco miał oparcie w matce, lecz ona nie potrafiła się twardo postawić mężowi i zakazać mu naciskania na syna. Prawdę mówiąc, Lucjusz troszczył się o swoje dziecko i chciał dla niego jak najlepiej, lecz skoro on sam stanął po stronie Voldemorta, wierzył, że jest to odpowiednia decyzja i namawiał syna do tego samego. Gdyby nie fakt, że prawie cały rok szkolny Draco nie widywał się z ojcem, utrzymując jedynie kontakt listowny, Snape’owi pewnie nie udałoby się przekonać podopiecznych do poparcia Dumbledore’a i Pottera. Na szczęście w końcu uwierzyli Snape’owi i całą trójką postanowili wesprzeć „jasną” stronę. Mimo że sympatii do Złotego Chłopca nie posiadali ani grosza, chłodno przekalkulowali jego osiągnięcia oraz słowa Snape’a i stwierdzili, iż nielubiany Gryfon jest potężnym czarodziejem, który będzie tym wygranym. Zrobili to ze ślizgońskim sprytem – wybrać to, co będzie najlepsze w danej sytuacji. Jak widać, opłaciło im się, bo Snape miał rację i to oni stoją po zwycięskiej stronie.

W pierwszej klasie przedstawił im tylko jedną zasadę, którą powinni się kierować, a przetrwają w Hogwarcie: Ślizgoni trzymają się razem. Reszta domów jest wrogo do nich nastawiona, więc przynajmniej wśród swoich muszą mieć zaufane osoby. Była to bardzo dobra rada, która niejednokrotnie wyciągnęła ich z niedoszłych tarapatów.

Oczywiście, Ślizgon jak to Ślizgon, wszędzie doszukuje się intryg i drugiego dna, trochę przypominając paranoika, lecz po jakimś czasie potrafi otworzyć się na drugiego człowieka i pozostać z nim w prawdziwej przyjaźni. Tak było z nią, Blaise’em i Draco. Gdzieś tam kręcili się jeszcze Vincent i Greg, ale ta dwójka wolała własne towarzystwo, jeśli przychodziło do zwierzeń. Ona, Zabini i Malfoy znali się jak łyse konie. Po części ze względu na fakt, iż ich rodziny się przyjaźniły od lat i były bardzo zamożne, ale również dlatego, że wzajemnie się uzupełniali.

Pansy robiła za głos rozsądku, kiedy ci dwaj wpadali na świetne pomysły, i zazwyczaj słuchali uważnie przyjaciółki, po czym sami zachęcali ją do swojego planu. Potrafili być przekonywujący, gdy im na tym zależało. Draco lubił się rządzić i wielką uwagę przykładał do reputacji, dlatego teraz bardzo uważał na to, co mówi. Kiedyś nie doceniał wagi wypowiadanych słów i rzucał na prawo i lewo przechwałkami o swoim ojcu oraz swoich osiągnięciach. Chyba pod koniec trzeciej klasy zaczął być oszczędniejszy w słowach i powoli stawał się typem spokojnego obserwatora, chociaż Potter, Weasley i Granger potrafili doprowadzić go do utraty kontroli i w ich obecności pozbywał się swojego obojętnego oblicza, nad którym tak pracował i pracuje nadal. Na szczęście z każdym miesiącem potrafi panować nad swoimi emocjami coraz bardziej. Największe postępy zrobił w piątej klasie, zapewne za pomocą ciotki Bellatriks, która przedstawiła mu podstawy oklumencji. Blaise był ucieleśnieniem radości. Od zawsze podśmiewał się z innych, nie raz, nie dwa narażając się przez to na złość swoich ofiar. Jednak po czasie wiele osób przywykło do jego poczucia humoru i zdobyli się na wysiłek docenienia takiego kompana. Mało kiedy ktoś potrafił wyprowadzić go z równowagi na tyle, żeby wziął jego słowa do siebie. Miał własne zdanie, którego mocno się trzymał, i nie pozwalał wskakiwać sobie na głowę. Potrafił odpędzić się od natrętów, rzadko kiedy wpadał w zły humor. Zwykle jemu przypadała rola pocieszyciela, którą bardzo dobrze wypełniał. Draco i Pansy zawsze mogli na niego liczyć i tylko on wiedział o nich wszystko. Oni o nim również. Zawsze podśmiewali się z Blaise’a, że on ma kasy jak lodu, tylko jeszcze nieodkrytej przez jego matkę. Przez kilka lat, gdy o tym wspomniano, natychmiast siadał naburmuszony i nie udzielał się jakiś czas w rozmowie. Łatwy sposób, jeśli chcieli pobyć trochę sam na sam, kiedy Draco i Pansy byli parą. Ich związek trwał trzy wspaniałe lata, w ciągu których każde z nich zmieniało się i dojrzewało. Rozstali się pod koniec ubiegłego roku szkolnego, gdyż obydwoje zgodnie stwierdzili, że czują się w swoim towarzystwie tak samo, jak z Blaise’em. Nie widzieli sensu związku, w którym traktowali się jak rodzeństwo. Trójka jedynaków połączona braterską miłością, o której uświadomili sobie dopiero niedawno. Teraz, gdy wspomną o podbojach matki Zabiniego, on dołącza się ze swoim żartem. Chłopak nabrał dystansu do siebie i innych. Cóż, dystans do innych posiadał od zawsze, nieraz denerwując swoimi docinkami resztę Ślizgonów. Jednak po tych pięciu latach zdążyli się już przyzwyczaić do jego odzywek, niekiedy znajdując w nich rozrywkę.

– Pans, patrz, kto przyszedł – powiedział Draco, patrząc prosto w jej zielone oczy i lekko się uśmiechając.

Od strony zamku szli, wesoło rozmawiając, ich ulubieni Gryfoni.

– Jacy oni radośni – zauważyła z przekąsem, nadal gładząc jego jasne włosy. Miał ich tak dużo, mimo że były cienkie. Zapewne za kilkanaście lat połowa z nich wypadnie i będzie zmuszony zaczesywać je do tyłu, jak to robi jego ojciec. Chyba że pogodzi się z łysiną, co nie przystoi Malfoyom – słyszała te słowa wiele razy. Jednak, póki co, Draco może cieszyć się tak bujnymi i zadbanymi włosami, że nie jedna dziewczyna mu ich zazdrości. – Pewnie Weasley znów coś narozrabiał, a oni się z niego śmieją. Co za nieudacznik. – Pokręciła głową.

Draco się zaśmiał.

– Taak, Wiewiór potrafi z siebie zrobić niezłego błazna, nawet się specjalnie nie starając – skomentował, przeciągając się z pomrukiem.

– Bo on nim po prostu jest – odparła Pansy, uśmiechając się na widok ganiającego Granger Pottera. – Jak widać, naczelna kujonica Hogwartu też musi czasami rozprostować kości.

– Najwyraźniej tak. – Podniósł się do pozycji siedzącej i oparł ręce na kolanach, nadal przypatrując zabawie Gryfonów. – Jak myślisz, kogo wybiorą do tego konkursu? – spytał, nie patrząc na nią.

Pansy zerknęła na niego. Miał poważną minę, ale w oczach tkwiły iskierki rozbawienia, kiedy obserwował ganiających się w tę i z powrotem Pottera i Thomasa.

– Pewnie Granger – odpowiedziała krótko. – Kto jak kto, ale McKocica weźmie ją na pewno. Nawet posunęłaby się do kłótni o to miejsce wśród złotej piętnastki.

– Ale nie będzie musiała się kłócić. Nie ma szans, Dumbel i tak nie przepuści okazji pochwalenia się, że w Hogwarcie ma taką mądrą czarownicę. – Westchnął, odwracając wzrok od rówieśników.

– Draco, czy ty właśnie powiedziałeś coś miłego o kimś innym niż ty sam? – spytała, parskając śmiechem. W zamian po chwili otrzymała kuksańca w bok i poczochrane włosy.

Obydwoje zanieśli się śmiechem.

– Ej! Nie każdy ma taką świetną fryzurę jak ty, ale nie musisz podkreślać tego na każdym kroku! – Wyszczerzyła się do niego, lekko go popychając.

– Widzisz, coś za coś – odparł, unosząc lekko kącik ust. – Ja wydaję mnóstwo galeonów na eliksiry i dzięki temu, gdzie nie przejdę, widzę te pożądliwe i zazdrosne spojrzenia. Ty za to masz ekstra nogi – dodał, unosząc lekko brwi, a ona się zaśmiała.

– Masz rację, ale też nie wszystko bierze się z powietrza. – Naprawdę miała zgrabne nogi. Długie, smukłe, a przede wszystkim proste. Lubiła biegać i robiła to często, co dodatkowo utrzymywało je w dobrym stanie. – A ty kogo typujesz do konkursu? Na trzydzieści osób, mamy pewną Granger.

– Weasleyówna zna dużo przydatnych zaklęć. – Aż się wzdrygnął na wspomnienie jej upiorogacka, którym miał nieszczęście kiedyś oberwać. Od tamtej pory stara się nie stawać jej na drodze. Jednak od pamiętnego wydarzenia w gabinecie Umbridge Gryfonka traktuje ich z dziwną uprzejmością. Nie znajdują już rozrywki w dokuczaniu jej, bo po prostu sama zaczęła niepisaną ugodę. Czasami prowadzą nawet cywilizowane rozmowy, co dziwi wielu uczniów widzących Ślizgonów i Gryfonkę pogrążonych w rozmowie. Draco musi przyznać, że to ciekawe doświadczenie. Nigdy nie sądził, że będzie żył w uprzejmych stosunkach z jakimkolwiek Gryfonem, a to wszystko dzięki słowom Severusa Snape’a. Zdziwił go fakt, że potwierdzenie jego zaufania wobec nich tak bardzo wpłynie na tę Gryfonkę. Jeszcze dziwniejsza była postawa jego opiekuna domu. Z tego, co opowiadał mu ojciec, zanim poszedł do Hogwartu, Severus w młodości był zaciekłym przeciwnikiem szlam.  Ciekawe co wpłynęło na jego przemianę? Musi kiedyś spytać.

– Tak w ogóle, to gdzie jest Blaise? – spytała nagle Pansy, marszcząc brwi.

Draco westchnął i pokręcił głową.

– Wyobrażasz sobie, że on już zarobił szlaban? Nasz uważny Diabełek dostał rożków szybciej niż zwykle.

Parsknęła.

– W tym roku pobił rekord. Szlaban w ciągu pierwszego tygodnia. Chyba ma diabła za skórą – rzekła i zachichotała.

Draco otarł łzę rozbawienia.

– Pans, tracimy go – powiedział poważnie. – Musimy coś temu zaradzić.

Dziewczyna chciała spytać, czy ma jakiś plan, ale przeszkodziła jej Ginny Weasley, która wpadła na nią podczas biegu tyłem.

– Och! Przepraszam! – krzyknęła, podnosząc się szybko na nogi. – To wszystko przez Harry’ego! – wyjaśniała, otrzepując szatę i nadal nie wiedząc z kim rozmawia.

– Spoko, Weasley, nie gorączkuj się aż tak – odpowiedziała jej Pansy, podnosząc się w końcu z ziemi.

– Parkinson – zdziwiła się Ginny. – A co ty tutaj robisz?

Pansy parsknęła.

– Jak widać powinnam robić co innego niż dotychczas, bo sprowadziło to na mnie tylko siniaki.

Ginny zaśmiała się.

– Masz rację i jeszcze raz sorry, ale naprawdę to wszystko wina Harry’ego – powiedziała przepraszającym tonem. Od pamiętnego incydentu w gabinecie Umbridge, kiedy to Ślizgoni pomogli im wydostać się z zamku od Ministerstwa, Ginny nie była do nich wrogo nastawiona. Nie pałała także do nich wielką sympatią, ale potrafiła dostrzec w nich czarodziejów, a nie tylko „gorszych” Ślizgonów. Można to nazwać chłodną uprzejmością. Kiedy któreś z nich o coś zapyta, grzecznie odpowie, czasami nawet zagłębi się w rozmowę. Próbowała nakłonić do tego samego swoich przyjaciół, lecz uzyskała tylko pogardliwe prychnięcia Rona, który twierdził, że oni pewnie tylko udawali, a tak naprawdę chcą ich wykorzystać do swoich planów; Harry był zmieszany i sam nie wiedział, co o tym myśleć, więc zachowywał się w stosunku do nich tak jak zawsze. Jedynie Hermiona wysłuchała jej argumentów, kiwnęła głową i powiedziała, że to ma sens. Od tamtej pory traktuje ich ze wzajemną obojętnością. Nie potrafi zapomnieć tego, co było dawniej, jednak stara się tego nie wypominać.

– Następnym razem poucz Złotego Chłopca, żeby uważał, gdzie zagania swoje zabawki, Wiewiórko – wtrącił Draco.

– Czy ja cię obrażam, Fretko? – spytała ostro Ginny. Ona do nich miło, a ten od niej z takim tekstem.

– Teraz tak. – Zaśmiał się radośnie. – Spokojnie, nie miałem zamiaru cię urazić. – Podniósł dłonie w obronnym geście. – Po prostu „Wiewiórka” do ciebie pasuje. – Wzruszył ramionami.

– A „Fretka” do ciebie – stwierdziła, uśmiechając się szerzej  na widok jego zniesmaczonej miny.

– No i mamy pat – podsumowała Pansy, rozkładając szeroko ręce.

– Dobra – zaczął Draco po chwili zastanowienia, podnosząc się, bo nie lubił, kiedy ktoś nad nim góruje. – Ja będę mówił do ciebie „Wiewiórko”, ty i tylko ty możesz mówić „Freteczko”.

– „Freteczko”? – prychnęła. – Chyba sobie kpisz, Wasza Fretowatość.

Draco zaśmiał się i pokręcił głową.

– Może być – stwierdził. – Zdam się na twoją wyobraźnię – dodał z uśmiechem, który – mimochodem – odwzajemniła.

– Także, Freciaku…

– Czy mam to kojarzyć z „kociakiem”? – wpadł jej w słowo. – Wiesz, wolę węże. Koty mają za dużo sierści.

– A widziałeś kiedyś łysą fretkę? – zakpiła, unosząc brew. – No właśnie. Także, Freciaku, Parkinson – zwróciła się do dziewczyny, która obecnie miała niezły ubaw z ich wymiany zdań – ja spadam. Niedługo kolacja, nie spóźnijcie się, jeśli chcecie poznać uczestników konkursu.

– Tak, pa, Weasley – pożegnała się Pansy, machając jej na odchodne.

Po chwili była poza zasięgiem ich słuchu i doganiała przyjaciół.

– Czego chcieli od ciebie Parkinson i Malfoy? – spytał Ron, który bardzo zadowolony szedł pod rękę z uśmiechniętą i zmęczoną Hermioną.

 – To wszystko przez Harry’ego! – krzyknęła już po raz drugi w ciągu tego dnia, tym razem wskazując oskarżycielsko palcem na Wybrańca.

– Ja? A co ja takiego zrobiłem? – spytał zdziwiony, wskazując na siebie.

– Czy ja też mogę wskazać Harry’ego? – zapytał Ron i, nie czekając na odpowiedź, wyciągnął palec w stronę przyjaciela. Weasley uśmiechnął się radośnie. – Dalej, Hermiono, Dean, dołączcie! – Przyjaciele zaśmiali się i unieśli palce wskazujące. – Co za frajda, prawda?

– Och, przestańcie – wyrzuciła Ginny z uśmiechem błądzącym jej po wargach. Zwróciła się do Pottera: – Ganiałeś mnie po błoniach i jakimś cudem w jednej chwili sobie przed tobą uciekam uchachana, a w drugiej – leżę na kolanach Pansy Parkinson.

Hermiona parsknęła.

– Co ona na to? – spytała.

– Opowiadałam ci, że jestem z nimi w niepisanym sojuszu. – Hermiona kiwnęła głową, więc młodsza z dziewczyn kontynuowała: – Normalnie przeprosiłam, ona na to, że nic się nie stało.

Ron zmarszczył brwi.

– Ale rozmawiałaś też z Malfoyem, czego on chciał?

Ginny westchnęła, mocniej ściskając dłoń Deana.

– Powyzywaliśmy się – wyjaśniła.

– I dlatego wracałaś taka szczęśliwa? – dociekał dalej.

– Merlinie, Ron, czy to takie ważne? – Sapnęła z poirytowania. – Jeśli chcesz wiedzieć, on mnie nazwał „Wiewiórką”, ja go „Fretką”, później obydwoje stwierdziliśmy, że to do nas pasuje i możemy tak do siebie mówić. – Dean aż się zatrzymał z wrażenia. Jego Ginny zgodziła się w czymś z Malfoyem? Weasleyówna pociągnęła go dalej, więc ruszył, chcąc wysłuchać dalszej części. – To dziwne, że nie powołał się na swoją wielką władzę, tylko zaczął żartować. Uwierzycie, że pozwolił siebie nazywać „Freteczką”? – Towarzystwo się zaśmiało. – Oczywiście odpowiedziałam mu, używając „Wasza Fretowatość” oraz „Freciaku”. – Zaśmiała się na wspomnienie. – Żebyście widzieli jego minę!

– Och, to musiało być fenomenalne! – podsumowała Hermiona, radośnie się szczerząc. Widać, że dopływ świeżego powietrza dobrze jej zrobił. Ronowi natomiast zaczerwieniły się uszy.

Stwierdzili całą piątką, że nie opłaca im się już wracać do pokoju wspólnego, więc, po odwiedzeniu toalety w celu odświeżenia, skierowali swoje kroki prosto do Wielkiej Sali.

Dyrektor przybył kilka chwil po nich i od razu podszedł do mównicy.

– Drodzy uczniowie – zaczął, a wszelkie głosy momentalnie ucichły. – Każdy z nas jest ciekawy, kto będzie reprezentował Hogwart w KSUMiPdŻwSiu. – Rozległy się pojedyncze śmiechy, które natychmiast umilkły, gdy wzrok Severusa Snape’a spoczął na owych śmieszkach. – Otóż, po wnikliwej analizie pytań, na które udzieliliście odpowiedzi na początku tego tygodnia, i obserwacjach poczynionych przez ten tydzień, jak i ubiegłe lata, grono pedagogiczne ze mną na czele może dumnie ogłosić: mamy wyniki! Najpierw przedstawię grupę dziewcząt, jako że kobiety mają pierwszeństwo. – Ukłonił się w stronę uczennic, które zachichotały. – Nikogo nie zdziwi fakt, że została wybrana… – zawiesił głos, a w powietrzu dało się wyczuć napięcie – Hermiona Granger! – Hermiona uśmiechnęła się i wstała. – Zapraszamy tutaj. – Dyrektor wskazał na długi stół, do którego skierowała swe kroki.

Po chwili dołączyły do niej Ginny, Padma Patil, Orla Quirke, Laura Madley, Susan Bones, Marietta Edgecombe, Natalie MacDonald, Katie Bell, Su Li, Lisa Turpin, Vanessa Higgs, Rosalie France i ku zdziwieniu wszystkich, a najbardziej samych zainteresowanych, Pansy Parkinson oraz Tracey Davis. Do dziewcząt dosiedli się chłopcy: Draco Malfoy, Harry, Colin Creevey, Kevin Entwhistle, Ron, Eddie Carmichael, Wayne Hopkins, Blaise Zabini, Luke Summers, Justin Finch-Fletchey, Ernie Macmillan, Robbie Harper, Mathew Perk, George Dormer i Steven Verne. Mnóstwo osób, które powinna znać, a jednak kojarzyła nazwiska tylko większości z nich. Ciekawa była, kiedy pierwsze zadanie i – przede wszystkim – na czym ono będzie polegać.

– Mam nadzieję, że jesteście tak samo zadowoleni z wyboru mojego i kadry jak ja. – Uśmiechnął się do nich, a oni w większości go odwzajemnili. – Jestem pewien, że zżera was ciekawość odnośnie pierwszego zadania. – Spojrzał na nich znad swych okularów-połówek, a widząc ich potakiwania, dodał: – Za dwa tygodnie przybędą do Hogwartu pozostałe szkoły ze swoimi reprezentantami. Po pierwszym etapie odpadnie ponad połowa osób z każdej szkoły.

– To po co wybierają ich aż tyle? – usłyszała szept Lisy Turpin do Su Li.

– Pewnie dziwi was, dlaczego wybieramy aż tyle osób, skoro większość nie dotrwa nawet do drugiego zadania – powiedział, puszczając oczko Lisie, a ona się zarumieniła. – Otóż, szczerze mówiąc, nie jesteśmy pewni, którzy z was podołają temu zadaniu, dlatego aż tylu uczniów musieliśmy wybrać. – Dyrektor przerwał, żeby poprawić spadające z nosa okulary. – Jednak mamy nadzieję, że będzie to dla was – spojrzał na stół reprezentantów – przede wszystkim miła zabawa i szansa na rozwój znajomości. Dobrze, poproszę was, abyście zostali po kolacji. Smacznego!

Posiłek minął w atmosferze głośnych rozmów i szczęku sztućców. Po jego zakończeniu, reprezentanci rozmawiali swobodnie, czekając, aż wyjdzie ostatni niepożądany uczeń. Kiedy to nastąpiło, podszedł do nich dyrektor w towarzystwie opiekunów domów.

– Minerwo. – Dumbledore wskazał gestem, by zabrała głos.

– Chcielibyśmy wam powiedzieć, że zostaliście wybrani ze względu na swoje dojrzałe i mądre odpowiedzi. Gratulujemy i oczekujemy, iż dacie z siebie wszystko. Jesteśmy niezmiernie dumni z posiadania tak zdolnej młodzieży, bo pytania były proste tylko powierzchownie, i mamy nadzieję, że zachowacie dobre imię naszej szkoły, gdy przybędą studenci Beauxbatons, Durmstrangu i Salem – przerwała, by jej słowa lepiej do nich dotarły. – Jak zdążyliście pewnie zauważyć, powiększyliśmy Wielką Salę, aby zmieścił się dodatkowy stół, przy którym będziecie jedli razem z gośćmi. Wykorzystajcie ten rok na zawarcie znajomości i proszę was – dodała błagalnym tonem – nie kłóćcie się. Szczególnie kieruję swe słowa do Gryfonów i Ślizgonów.

Uczniowie spojrzeli po sobie i kiwnęli głowami na znak zgody, choć kilkoro tylko patrzyło na profesor McGonagall, nie wykonując żadnego ruchu.

– A teraz możecie iść do swoich dormitoriów – powiedział dyrektor i skierował się do wyjścia.

– Draco i reszta Ślizgonów, pozwólcie ze mną – rzekł krótko Severus Snape, wskazując salkę przy stole prezydialnym. Uczniowie domu węża wzruszyli ramionami i ruszyli za swoim opiekunem. – Słuchajcie uważnie – powiedział, kiedy zamknęły się drzwi za sześciorgiem nastolatków. – Jak powiedziała profesor McGonagall, dajcie z siebie wszystko. Jednak od was oczekuję więcej niż wszystko, co ma do zaoferowania taki Ron Weasley. – Draco zaśmiał się w duchu. Profesor Snape sam im powtarza, by nie byli pełni uprzedzeń, a jednak Weasleya skreśla na starcie. Chociaż jest to spowodowane niechęcią do lekceważącej postawy chłopaka, powinien potrafić nad tym przeskoczyć, skoro jest dorosły. – Czy wyraziłem się jasno?

– Tak, profesorze – odpowiedzieli.

– Jesteście wolni.

– Profesorze? – Severus spojrzał na Stevena Verne’a. – Wie pan, na czym będzie polegało pierwsze zadania?

Wszyscy skupili swą uwagę na mistrzu eliksirów, który przyglądał się im uważnie.

– Wiem.

Oczekiwali przez chwilę w ciszy i napięciu.

– I? Na czym będzie polegało? – spytał niecierpliwie Blaise, a Pansy dała mu kuksańca w bok. – No co? – zwrócił się do przyjaciółki. Odpowiedziała mu krótkim: „Zachowuj się, Diabełku”, a on się wyszczerzył.

 – Będziecie musieli rozwiązać test, ale o co w nim będzie chodziło, nie wiem. Pytania układają sami dyrektorzy szkół – wyjaśnił najkrócej jak się dało i wyszedł z pomieszczenia, zatrzaskując za sobą drzwi.

– No to będzie wesoło – podsumował Blaise, wpatrując się w zamknięte drzwi. – Prawda? – Spojrzał na kolegów z domu. Odpowiedziały mu pomruki. – Aleście entuzjastycznie nastawieni – zironizował i wywrócił oczami. – Chodźcie, Pans i Freciu. – Malfoy spiorunował go wzrokiem, a on tylko się szeroko uśmiechnął. – No, Fretuszku, dajże na spokój. Wiewiórce dajesz się tak nazywać, a mi nie dasz? Najlepszemu kumplowi? – Zabini spojrzał na niego wielkimi oczami.

– Na takie oczy to ty możesz laski wyrywać, a nie mnie – mruknął Draco, kręcąc głową z uśmiechem, a Blaise wyszczerzył się radośnie, chwycił przyjaciół pod ręce i ruszył w stronę lochów.

Ten dzień obowiązkowo zaliczał się do udanych.

***

           – Hermiono, wstawaj! – Brunetka usłyszała krzyk Lavender.

            – Daj mi się wyspać – odburknęła w poduszkę.

Lavender wzięła się pod boki i stanęła nad panią prefekt.

– O, nie, moja droga. Tak to nie będzie – powiedziała i szarpnęła kołdrą koleżanki z dormitorium.

Hermiona spojrzała na Brown wzrokiem, którego nie powstydziłby się bazyliszek, a później zerknęła na zegarek.

– Lav, jest kwadrans po szóstej – rzekła z wyrzutem, przyglądając się szczerzącej zęby z nie wiadomo jakiego powodu koleżance. – Co jest takiego ważnego, że budzisz mnie półtorej godziny wcześniej?

– Twoje urodziny! – krzyknęła, rzucając się jej na szyję. – Siedemnaście lat kończy się tylko raz w życiu, Hermiono!

Gryfonka aż pisnęła z radości. Zupełnie zapomniała o swoich urodzinach! Odkąd dostała list z Hogwartu i dowiedziała się, że jest czarownicą, marzyła o chwili, w której będzie mogła czarować poza szkołą. W końcu doczekała się tego dnia i nawet nie chciała się podnieść z łóżka. Czasami cieszyła się, że mieszka w jednym pokoju z taką Lavender, która wszystkie ważne i nieważne rzeczy zapisuje w swoim magicznym kalendarzu. Dzięki temu Brown nigdy nie zapomina o niczym i czasami – jak to się zdarzyło tego poranka – przypomina o ważnych datach również innym.

– Wszystkiego najlepszego – powiedziała, wręczając jej pudełko w kolorze pudrowego różu owinięte skrzącą się srebrem wstążką.

– Och, Lav, nie trzeba było… – rzekła Hermiona, przytulając koleżankę. Nigdy by się nie spodziewała, że dostanie jakiś konkretny prezent od Lavender. Zwykle przesyłały sobie na święta jakieś słodycze i kartki z życzeniami. Ciekawa była, co jest w środku, ale wolała otworzyć podarunek w samotności. Co jeśli jej się nie spodoba? Nie mogłaby spojrzeć sobie później w oczy, gdyby Lavender się o tym dowiedziała, dlatego postanowiła odłożyć to na później.

– Trzeba, trzeba – odparła, uśmiechając się szeroko. – Wiesz, że jesteś najstarszą szóstoroczną? – dodała, poprawiając wstążkę we włosach. Jak ona to robiła, że o tak nieludzkiej porze była wyszykowana?, pomyślała Hermiona ze zdziwieniem.

– W takim razie nic tu po mnie, zrywam się ze szkoły – rzekła, wyskakując z łóżka.

Lavender wytrzeszczyła na nią oczy i rozdziawiła usta.

– Ja-jak to? – wydukała.

Hermiona puściła jej oczko.

– Muszę jakoś uświęcić ten dzień, co nie?

Lavender załapała żart i pacnęła ją ręką w ramię, po czym klapnęła na jej łóżko.

– To co planujesz? – spytała, patrząc na nią wielkimi oczami. – Zaprosisz mnie i Parvati, prawda?

Hermiona zrugała się w myślach. Co ja sobie myślałam, mówiąc jej o świętowaniu? Przecież teraz się z tego nie wykręcę…

– Jasne – odparła, myśląc, co powinna zrobić. Może to nie był taki zły pomysł? Spyta się McGonagall, czy nie będzie żadnego problemu, i zorganizuje sobie urodziny? W sumie nigdy nie słyszała, żeby którykolwiek z uczniów pytał jakiegokolwiek profesora o zgodę. Zwykle robiono to bez takich formalności, lecz ona nie chciała łamać zasad. Zwłaszcza po tym, jak została reprezentantką. – Poinformuję was później, co i jak, okej?

Lavender rozpromieniła się i wstała z łóżka.

– Dziękuję! To ja lecę powiadomić Parvati – rzekła i, cmoknąwszy ją w policzek, poleciała szukać przyjaciółki.

Hermiona wypuściła głośno powietrze.                          

– To się wpakowałam – podsumowała. Stwierdziła, że już nie zaśnie, więc poszła się ubrać i przygotować do zajęć.

Gdy wykonała te czynności, zostało jej jeszcze trochę czasu do śniadania. Chciała wszystko omówić z chłopakami i Ginny, a później porozmawiać z profesor McGonagall. Zerknęła na różowe pudełeczko i, korzystając z okazji, że w dormitorium nie było nikogo, sięgnęła po nie.

Starannie rozwiązała wstążeczkę i otworzyła wieczko pudełka. Przekręciła je do góry dnem, a na jej dłoni wylądował srebrny łańcuszek ze srebrno-różową zawieszką. Teraz wiem, dlaczego opakowanie miało taki kolor, parsknęła w myślach. Jednak dołączony był do tego wszystkiego liścik.

Hermiono,
 wszystkiego najlepszego z okazji siedemnastych urodzin! Myślałam trochę czasu nad tym, co Ci podarować, i wpadłam na pomysł tego naszyjnika. Wiem, że lubisz te kolory, w końcu na Balu Bożonarodzeniowym miałaś różową sukienkę –

Na gatki Merlina, jak po jednej sukience –  i to sprzed dwóch lat! – ona oceniła jej upodobania kolorystyczne? Przez ten czas mogło się coś zmienić! Jednak musiała przyznać, że prezentował się naprawdę ładnie. Sam łańcuszek miał skomplikowany splot, ale nadal wyglądał delikatnie. Zawieszka była w kształcie srebrnej łezki, na której wygrawerowana była piękną i pełną zawijasów czcionką różowa litera „H”, przez którą przewijały się srebrne wgłębienia. Z drugiej strony widoczna była dzisiejsza data. Hermiona pomyślała, że Lavender się postarała.

i zresztą te barwy bardzo Ci pasują. Na ostatnią Gwiazdkę dostałam od mamy taki sam, znaczy się mój jest złoto-niebieski. Na co dzień uwielbiam róż, ale naszyjnik wolałam mieć w innym kolorze. Ten jest tak zaczarowany, że kiedy jesteś nieszczęśliwa, wysyła do Ciebie radosne fluidy. To naprawdę działa! Jestem teraz znacznie częściej radosna niż wcześniej, ale to chyba zdążyłaś sama zauważyć z tą Twoją spostrzegawczością. Życzę jeszcze raz wszystkiego dobrego, mam nadzieję, że będziesz mnie miło wspominać przez całe swoje życie.
Ściskam,
Lavender Brown

Tego się nie spodziewała. Czytała kiedyś o takich naszyjnikach. Podobno łączą się z samą magią czarodzieja, który go nosi, i stąd mają swoje właściwości. Oczywiście potrzebne jest odpowiednie zaklęcie, aby wszystko działało. Nie sądziła, że dostanie taki prezent. To naprawdę bardzo miłe ze strony Lavender. Teraz obowiązkowo musi wyprawić te urodziny. Westchnęła.

– Pani profesor, mogłabym zająć pani chwilę? – Po zakończeniu lekcji Hermiona podeszła do biurka nauczycielki. Minerwa McGonagall spojrzała na uczennicę i krótko skinęła. Gryfonka zacisnęła dłonie na pasku od torby i wzięła głęboki wdech.  – Chciałam się zapytać, czy nie miałaby pani nic przeciwko temu, żebym wyprawiła małe przyjęcie dla mnie i kilkorga znajomych z okazji moich urodzin. – Gdy wypowiedziała te słowa, dotarło do niej, jak głupie to musiało być z jej strony. Czekała cierpliwie na odpowiedź.

– Dlaczego pytasz mnie o zdanie, panno Granger? – Profesor McGonagall się zdziwiła. Zwykle podopieczni organizowali imprezy bez pytania. Oczywiście, kiedy ona się o tym dowiadywała od osób postronnych, była zmuszona przerwać radosne świętowanie, ale zwykle przymykała oko na takie wybryki. Młodzież musi gdzieś dać upust swojej energii, nie tylko mecze quidditcha są do tego okazją.

– Ja… pomyślałam, że to niegrzecznie byłoby z mojej strony naruszać regulamin szkoły niecałe dwa tygodnie po tym, jak zostałam reprezentantką Hogwartu – wyjaśniła, lekko się czerwieniąc. – Pomyślałam, że lepiej powiadomić panią i spytać o zdanie, nawet jeśli miałabym usłyszeć odmowę.

– To bardzo dojrzała decyzja, Hermiono – powiedziała jej opiekunka, uśmiechając się do niej. – Widzę, że podjęliśmy z resztą profesorów słuszną decyzję odnośnie twojego uczestnictwa w konkursie, skoro nawet w tak, zdawałoby się, błahych sprawach, myślisz w szerszej perspektywie. Nie mam nic przeciwko takiej imprezie – dodała, puszczając jej oczko.

– Impreza? – Usłyszały głos jakiegoś chłopaka. – Pani profesor wydaje pozwolenie na imprezę i nie jestem na nią zaproszony? – Ujrzały Blaise’a Zabiniego, który zbliżał się w ich stronę.

McGonagall zacisnęła usta, przyglądając się Ślizgonowi, a po chwili na jej wargi wpłynął uśmiech.

– Panie Zabini – zwróciła się do ucznia – pomijając fakt, że nie powinno pana dawno być w tej sali, podsunął mi pan iście wspaniały pomysł.

Zabini szeroko się uśmiechnął.

– Iście diabelski, chciała pani profesor powiedzieć – dodał, szczerząc zęby, a McGonagall spojrzała na niego ze zdziwieniem. On wzruszył ramionami i odparł:

– Wie pani, przyjaciele mówią na mnie „Diabeł” – wyjaśnił.

Profesorce zadrgały lekko kąciki ust, ale nic nie odpowiedziała. Musiała trzymać fason przed uczniem innego domu niż Gryffindor. Prywatnie była bardzo wesołą kobietą.

Hermiona przyglądała się tej wymianie zdań z lekkim niepokojem.

– Ale co konkretnie ma pani na myśli? – spytała z obawą.

– Sądzę, że byłoby wspaniale wykorzystać fakt twoich urodzin, Hermiono – Zabini spojrzał na Gryfonkę z błyskiem w oku – aby zacieśnić więzy między reprezentantami. Możecie zorganizować to przyjęcie w Pokoju Życzeń, gdzie spotykaliście się w zeszłym roku z GD. Sala zapewni wam odpowiednią ilość miejsca i wszelkie wygody, włączając w to również wyciszenie – wyjaśniła, patrząc na coraz to bledszą jubilatkę. – Proszę się nie martwić, uprzedzę skrzaty, że będzie potrzebne jedzenie, a pan Zabini pomoże pani w organizacji, mam rację?

Hermiona otwierała usta, by zaprotestować, że na takie coś ona się nie zgadza, ale Diabeł był w swoim żywiole i nie mógł przepuścić okazji do imprezowania.

– Oczywiście, pani profesor – powiedział radośnie i pociągnął Hermionę ku wyjściu z sali. – My już sobie z Granger wszystko ustalimy.

Gryfonka zdążyła powiedzieć krótkie: „Do widzenia” i po chwili znalazła się na korytarzu, nadal ciągnięta przez Ślizgona.

– Zabini, puść mnie! – krzyknęła i się wyrwała. – Co ty sobie wyobrażasz? Nie mam zamiaru psuć sobie urodzin twoją obecnością.

Blaise zaśmiał się.

– Granger, to będzie wspaniały powód do zawarcia i zacieśnienia więzi porozumienia między reprezentantami – powiedział uśmiechnięty.

Zacisnęła pięści.

– Nie mam ochoty zacieśniać ani zawiązywać żadnych więzi z tobą – warknęła.

– Ale dlaczego? – spytał zdziwiony. Sądził, że ona już nie jest uprzedzona do nich. W końcu przyjaźni się z Wiewórą, która jako jedyna nie traktuje Ślizgonów jak wrogów i nawet da się z nią kulturalnie porozmawiać.

Hermiona westchnęła.

– Pomyślałeś o tym, że w ogóle cię nie znam, pomijając fakt, że szósty rok mamy ze sobą niektóre lekcje? Będę czuła się skrępowana, musieć bawić się w towarzystwie nieznanych osób – powiedziała szczerze. Nie widziała potrzeby owijania w bawełnę. Sądziła, że Zabini jest mądrym czarodziejem i zrozumie jej punkt widzenia.

– Fakt, o tym nie pomyślałem – przyznał. Zdziwiła go jej bezpośredniość. Już drugi raz powiedziała mu o czymś szczerze, czyżby budził aż takie zaufanie? – Ale już narobiłaś mi takiej nadziei na tę imprezkę. Muszę na niej być, prooooszę – rzekł, stając przed nią i patrząc proszącymi oczami.

Hermiona spojrzała na niego i wybuchła śmiechem.

– Zabini, jesteś zabawny.

– Nie ty pierwsza mi to mówisz. – Wyszczerzył się radośnie. – To jak? Możemy przyjść?

Zmarszczyła brwi.

 – „My” czyli kto?

– Reprezentanci, ty niemądra Gryfoneczko  – wyjaśnił, pukając ją lekko w głowę.

– Nie jestem niemądra, Zabini – odparła. – Ale masz mi pomóc.

Blaise prawie podskoczył z radości.

– Naprawdę? To wspaniale! – wykrzyknął. – Obgadamy wszystko przy obiedzie. Akurat będą wszyscy reprezentanci, ale wymyśl sposób, żeby ich powiadomić. Nie bój nic, ja ci załatwię takie urodziny, o których w życiu nie zapomnisz!

Tego właśnie się obawia.

Przełknęła głośno ślinę. Zobaczyła jak chłopak podbiega do grupki Ślizgonów i żywo o czymś opowiada. Po chwili wskazał ręką w jej kierunku, a oni wszyscy na nią spojrzeli. Uśmiechnęła się lekko i poczuła, jak brzuch zwinął się jej w supeł. Zmusiła się, żeby do nich pomachać.

Ku jej zdziwieniu, kilkoro z nich odesłało jej uśmiechy. Tylko Malfoy spojrzał kpiąco, a Parkinson przyglądała się z zaciekawieniem. Co się stało z tym światem?