Rozdział 2

– Chłopcze! – Wrzask wuja Vernona było słychać w całym domu. Harry, który właśnie odbierał najnowszego Proroka Codziennego, wrzucił sowie do sakiewki knuta i razem z gazetą wyszedł z pokoju. Zejście po schodach nie zajęło mu wiele czasu, więc już po chwili stanął w progu sterylnie czystego saloniku domu przy Privet Drive. Dudley wpatrywał się w ojca, ciotka Petunia siedziała sztywno i co jakiś czas poprawiała ciasny koczek zrobiony z jej mysich włosów, wzrok miała utkwiony gdzieś ponad Harrym, wuj Vernon zerwał się z kanapy, gdy tylko go ujrzał. Mimo swoich wielkich gabarytów miał dużo energii i był bardzo żywiołowym człowiekiem, co niejednokrotnie udowodnił, wydzierając się na przybranego syna i gwałtownie przy tym gestykulując.

– Tak, wuju?

– Chcieliśmy z ciotką omówić twoje warunki przebywania w naszym domu – zaczął, a jego świńskie oczka utkwione były w chłopaku. – W tym… tamtym… świecie za rok będziesz pełnoletni. Chcielibyśmy wiedzieć, czy… oczekiwać ciebie za rok? – Widać było, że tak sformułowane pytanie ciężko wyszło z jego gardła. Pewnie aż skręcał się na myśl, że Harry odczytałby to jako objaw troski z jego strony. Jednak nie ma szans, Potterowi drgnął kącik ust.

– Taak, chyba tak. – Radość sprawiło mu patrzenie na zaciskające się ze wściekłości usta wuja po tak lekceważącej odpowiedzi. Harry, widząc, że szybko może nastąpić wybuch złości, postanowił go nie denerwować. – Dumbledore mówił, że muszę wracać do was przynajmniej raz na rok, by zaklęcia ochronne nadal były aktywne. Jednak skoro Voldemorta już nie ma, sądzę, że wrócę tu po zakończeniu roku, żeby zabrać wszystkie rzeczy i pomieszkam w domu mojego ojca chrzestnego do siedemnastych urodzin.

– Czemu tylko do urodzin? – zapytała zdziwiona Petunia.

– Bo wtedy będę mógł już jako pełnoprawny czarodziej kupić sobie własne mieszkanie – wyjaśnił obojętnie.

Zastanawiał się nad tym, czy nie zamieszkać z Syriuszem na stałe, lecz stwierdził, że pozwoli mu cieszyć się niedawno zyskaną wolnością. Wreszcie będzie mógł założyć rodzinę albo odpocząć bez świadomości, że ktoś go pilnuje, i chęci wyrwania się z domu – w końcu zakazany owoc kusi najbardziej i kiedy Dumbledore zakazał mu wychodzenia z Kwatery Głównej, mężczyzna tylko o tym marzył. Harry podejrzewał, że jego nowy dom, o którym pisał mu na początku lipca, jest znacznie przytulniejszy niż rodzinny.

– Kupisz mieszkanie? – spytał opryskliwie Vernon. – Ode mnie na pewno nie dostaniesz żadnych pieniędzy – uprzedził zadowolony. Widać, że był dumny ze swoich słów, bo aż się wyprostował i zaczął bujać na piętach z mściwym uśmieszkiem na ustach. Harry spojrzał na ciotkę, która chyba chciała coś dodać od siebie, ale rozmyśliła się i na powrót zacisnęła usta w wąską linię. Spojrzała na syna, niemo nakazując mu coś powiedzieć. Dudley poruszył się niespokojnie i skupił wzrok na Harrym.

– Tato, ale przecież Harry ma prawo do swoich pieniędzy – powiedział cicho, nadal nie patrząc na ojca.

Wuj Vernon poczerwieniał i odwrócił do syna, lustrując go wzrokiem.

– O czym ty mówisz? – warknął. – On nie ma żadnych pieniędzy dla siebie. Zostały przekazane mi i twojej matce na jego wychowanie, co i tak nie zrekompensowało utraty naszych nerwów.

Harry zdumiony otworzył usta i przyglądał się tej scenie w zdumieniu.

– Dostaliście pieniądze na moje utrzymanie? A i tak traktowaliście jak niepotrzebnego podrzutka?

– Bo byłeś niepotrzebnym podrzutkiem! – wyjaśnił wuj.

W Harrym aż się zagotowało i zacisnął pięści, przypadkowo mnąc trzymaną w ręce gazetę.

– Jak mogliście tak robić? – wyrzucił im. Ciotka spuściła wzrok, kiedy siostrzeniec na nią spojrzał. – Nie dawaliście jedzenia, zamykaliście w komórce pod schodami… kazaliście chodzić w starych ciuchach Dudleya choć były o wiele za duże! – Mimo że słowa skierowane były do wszystkich, wzrok cały czas utkwiony miał w ciotce. Nie mógł zrozumieć, że siostra jego matki pozwalała na to wszystko, kiedy miała dostarczone fundusze. Przez te wszystkie lata tłumaczył sobie ich postępowanie wrodzonym skąpstwem i niechęcią marnowania ich ciężko zarobionych pieniędzy. Nigdy by się nie spodziewał, że mógł mieć zupełnie inne dzieciństwo, gdyby tylko jedna ze stron zareagowała.

Przez chwilę słychać było tylko ciężkie oddechy wuja Vernona i Harry’ego.

– Nie jestem dumna z tego, co robiliśmy, ale nie mów, że teraz jest ci źle – próbowała się tłumaczyć ciotka Petunia.

Harry tylko prychnął na te słowa.

– Teraz to nie przywiązuję do was wagi. Traktujecie mnie jak powietrze, ja też was tak traktuję. – Westchnął przeciągle i ciągnął dalej spokojniejszym głosem. – Ale byłem dzieckiem. Marzyłem o przytuleniu, pocieszeniu, akceptacji. Czy to tak wiele? – powiedział ze smutkiem. Nie chciał okazywać przy nich słabości, ale samo jakoś się stało. – Tyle lat patrzyłem na to, jak kupujecie wszystko Dudleyowi, jak skaczecie nad nim jak nad porcelanową laleczką. A dla mnie nic. Ani uśmiechu, ani słowa pokrzepienia. Na początku było mi mnie żal, później żal przeszedł nad was, odkąd poszedłem do Hogwartu jesteście mi obojętni. Poznałem przyjaciół, Weasleyowie są dla mnie rodziną, której zawsze pragnąłem.

Po tym wyznaniu zaległa cisza. Petunia spojrzała na Harry’ego inaczej niż przez te wszystkie lata. Jego słowa w końcu do niej dotarły. Zrozumiała, że tyle czasu widziała w nim swoją siostrę, której zazdrościła mocy. Zobaczyła w nim siebie. Rodzice wywyższali Lily jak oni Dudleya, Petunię pozostawiając w cieniu. Oczywiście nie dopuścili się takich okropności, jakie czyniła tylko po części świadomie swojemu siostrzeńcowi. Przez zazdrość zaślepioną nienawiścią skrzywdziła niewinnego chłopca, którego i tak los wystarczająco pokarał utratą rodziców. Wstydziła się w tym momencie.

– Harry… – spojrzał na nią, po raz pierwszy od jakiegoś czasu użyła jego imienia. – Nie byłam świadoma… przykro mi. Teraz wiem, że winiłam cię za Lily, ciągle widziałam ją w tobie. Odeszła, a my nie wyjaśniłyśmy sobie wszystkiego, czego teraz żałuję. Nie jestem w stanie wymazać ci tych lat z pamięci, ale spróbuj chociaż przyjąć przeprosiny.

Zdumiał się i chyba przez skruchę, którą ujrzał w jej oczach kiwnął głową.

Wuj Vernon, milczący do tej pory, zabrał głos.

– Nie oczekuj, że usłyszysz ode mnie jakichkolwiek przeprosin. – Harry prychnął. - Jesteś dziwadłem i za samo to powinni cię trzymać na oddziale zamkniętym, wyświadczałem ci przysługę, nie rozpieszczając cię na zadufanego w sobie bachora przekonanego o swojej wartości, której nie masz w ogóle.

– Nie spodziewałem się po tobie niczego innego, wuju – odparł.

– Okaż więcej szacunku!

– Tobie? Za co? Przed chwilą mnie obraziłeś, i to całkiem bezpodstawnie, a teraz oczekujesz szacunku? – zakpił, zakładając ręce na piersi. – Szacunek okazuje się temu, kto na niego zasłużył.

Vernon zacisnął szczęki ze złości, aż na skroni wyskoczyła mu żyła. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

Dudley spojrzał z podziwem na kuzyna, który pierwszy raz tak odpyskował. Wydawać się mogło, że ten chłopak nie ma za nic odwagi walczenia o swoje, jednak dziś zadziwił wszystkich. Postanowił wstawić się za kuzynem.

– Tato, jednak powinieneś zwrócić Harry’emu jego pieniądze. W końcu już tu nie będzie mieszkał, a jemu na pewno się przydadzą – powiedział stanowczo.

Harry spojrzał na niego i się uśmiechnął.

– Dzięki, Wielki De, ale nie potrzebuję tych pieniędzy. Niech wujaszek zapisze się na kurs panowania nad gniewem, to mu się z pewnością przyda nie tylko w domu, lecz także w pracy. Mam swoje.

– Skąd? – zdziwiony głos Vernona przebiegł przez salon.

– Cóż, jestem bohaterem wojennym. – Wzruszył ramionami. – Ministerstwo sowicie mnie nagrodziło za wyzwolenie świata spod władzy Voldemorta. Rodzice też zostawili mi co nie co. Ale po co ja wam to mówię?

– Wspaniale. Cały czas miałeś małą fortunę…

– Nie powiedziałbym, że jest mała – mruknął pod nosem Harry.

– …a jeszcze wypominasz nam niedawanie ci pieniędzy – prychnął wuj.

– Nie wierzę ci – stwierdziła ciotka.

– Ale w czym?

– Że masz fortunę. Pewnie się tylko przekomarzasz, żeby zrobić Vernonowi na złość.

Harry spojrzał na trzymany w ręku egzemplarz Proroka i się uśmiechnął, po czym rzucił gazetą do Dudleya.

– Masz, Wielki De, jak chcesz, pokaż rodzicom, choć pewnie i tak nie uwierzą. Ciociu, przyznam, że mnie dziś zaskoczyłaś i przyjmuję twoje przeprosiny. Jednak postaraj się, żebyś więcej nie żałowała swoich czynów. Podejrzewam, że po prostu tęskniłaś za siostrą, którą utraciłaś, kiedy poszła do Hogwartu, a byłaś zbyt dumna, by się do tego przyznać, nawet przed sobą. Potem ona odcięła się i ty ją znienawidziłaś jeszcze bardziej. Sądzę, że nie pogodziłaś się z jej śmiercią i dlatego tak się na mnie wyżywaliście – przedstawił swoje zdanie. Nawet się nad tym nie zastanawiał wcześniej, lecz w sumie teraz lepiej potrafił zrozumieć ciotkę.

Petunia zmieszała się.

– Ja… chyba masz rację. Dziękuję – spojrzała na niego ze smutnym uśmiechem.

Wzruszył ramionami, westchnął, schował ręce do kieszeni i wyszedł z pokoju. Jak wchodził na górę zdołał jeszcze usłyszeć fragment rozmowy:

– Petunio, chyba mu nie wierzysz?

– Tyle lat skrywałam w sobie żal do Lily, nastawiłam ciebie przeciwko Harry’emu, pozwalając Dudziaczkowi go nękać… Dudley go zrozumiał, ja chyba też. Przyszła pora na ciebie. To normalny chłopak, Vernon.

Nie słyszał już odpowiedzi wuja, ale uśmiechnął się pod nosem. Kto by pomyślał, że ciotka stanie w jego obronie?

W nocy, kiedy wstał do łazienki, usłyszał cichy szloch dobiegający z dołu. Starając się nie wydać żadnego dźwięku, uważne zszedł po schodach. Skierował się w stronę salonu i ujrzał ciotkę skuloną nad stosem pożółkłych pergaminów zapisanych drobnym pismem.

Podszedł do niej i lekko dotknął ramienia. Poderwała głowę i zobaczywszy go, przygarnęła do siebie w mocnym uścisku.

– Harry… tak mi jej brakuje… – Zrozumiał, że chodzi o jego mamę. – Przez te lata ciągle odrzucałam na skraj umysłu każde wspomnienie o niej, nie odpowiedziałam na żaden list, który do mnie napisała, jak była w szkole – ciągle szlochała. – A ona cały czas niezrażona pisała. Kiedy się zaręczyła, zaprosiła mnie na ślub… nie poszłam i żałuję – spazm przeszedł przez jej ciało. – Kiedy się urodziłeś, zapraszali mnie do siebie, ona i James, zawsze zapraszała, a ja nie odpisywałam…

Zrozumiał, że ciotka hamowała w sobie te uczucia i po dzisiejszej rozmowie coś w niej pękło. Długo jeszcze z nią siedział. Wyrzuciła z siebie całe tłumione żale do Lily, do siebie, do jego dziadków, czytała listy od siostry i na przemian płakała i się śmiała, dała mu przeczytać – w jakiś sposób ciotka zauważyła w nim w końcu syna swojej siostry, jednak teraz już bez żadnych uprzedzeń. Tej nocy dowiedział się wiele o swojej matce, jej dzieciństwie, życiu szkolnym, Jamesie. Najwyraźniej było mu to potrzebne tak samo jak ciotce, bowiem kiedy w końcu kładł się spać, czuł ulgę i pustka w jego sercu wypełniła się w pewnym stopniu.