Rozdział 8. cz. 2.

           Czołem!
           Tak, wiem, że zwłoka była długa - nie mam niczego na swoje usprawiedliwienie. W sumie nawet nie chce mi się tłumaczyć, zatem tego nie zrobię. Jest Draco, jego przemyślenia - ogólnie dzieje się całe nic, jednak potrzebuję tego. Miałam jeszcze coś dopisać tutaj, ale stwierdziłam, że ten "kwit z pralni" ładnie zamknie rozdział 8. A tamto, co chciałam poruszyć, zawrę już w dziewiątce :D
           Pozdrawiam serdecznie i mam nadzieję, że jeszcze ktoś tu zajrzy po tak długiej przerwie...
           Lileen

***

Draco siedział na starożytnych runach i wpatrywał się w okno. Lekcja nie była zbyt ciekawa, mieli pracować na materiałach rozdanych przez profesora. Skończył pięć minut temu i spokojnie mógł pogrążyć się w rozmyślaniach.

Blaise urządził im wczoraj ciekawy wieczór. Zaproszonymi dziewczynami okazały się dwie śliczne Amerykanki, bliskie znajome Maxa. Na szczęście Diabła, bo nie ręczyłby za siebie, jeśli zaprosiłby Weasley i Granger. Co go opętało, żeby spoufalać się z Gryfonkami w większym stopniu, niż unikanie ich lub ignorowanie? Nie wierzył, że tę nagłą zmianę spowodowały słowa McGonagall. To zbyt wiele do przeskoczenia nawet dla Blaise’a.

Zabini cały czas kokietował Olivię – blondynkę o dużych, brązowych oczach. Jednak jego starania spełzły na niczym, bo dziewczyna tylko się śmiała z niego i odpowiadała jednoznacznie niezainteresowana jego zaczepkami – ale Ślizgon się nie poddawał. Postanowił, że ona się do niego przekona i będzie organizował więcej takich wieczorków.

Blaise miał talent do urządzania przyjęć, a urodziny Granger tylko to potwierdziły. Mimo że byli na nich reprezentanci i jej bliscy znajomi, atmosfera nie przytłaczała wyniosłością – Zabini postarał się z dekoracjami i zapewnieniem rozrywki.

Wracając do Granger – od razu, kiedy Blaise poinformował ich o wyprawianych urodzinach, kazał sobie obiecać, że nie zepsują jej humoru. Czemu tak zależało mu na jej nastroju? To Granger! Zawsze denerwowali ją tylko dlatego, żeby popatrzeć, jak się wścieka!

Diable, co się z tobą stało?

Jednak Draco musiał przysiąc, że będzie potulny, bo inaczej przyjaciel nie wpuściłby go – Malfoya, na gacie Merlina! – na tę imprezę. Zatem zmusił się do takiego poświecenia i był uprzejmy dla Granger tego jednego wieczoru.

W sumie nie było tak źle – chwilę porozmawiali, ale kiedy zaczęło mu się to podobać (Salazarze!), zmusił się do ucieczki. Nie chciał mieć nic wspólnego z żadną Gryfonką, w szczególności z Granger, która zawsze, ale to zawsze, musiała być lepsza od niego we wszystkim. Ojciec nie omieszkał przypominać mu o tej ciągnącej się od sześciu lat porażce za każdym razem, kiedy się widzieli.

Bycie gorszym w nauce magii od dziewczyny. I to Gryfonki. Mugolaczki, na Merlina! On wychowywał się od małego w czarodziejskiej rodzinie z tradycjami, które dokładnie w nim pielęgnowano; nauczano go podstaw przedmiotów, których naukę miał oficjalnie rozpocząć dopiero w Hogwarcie, lecz Malfoyowie chcieli dać synowi odpowiednie fundamenty, na których mógłby się opierać w przyszłości. A ona na starcie zostawiła go w tyle, nie przywiązując do tego wielkiej uwagi.

Jak powtarzał Lucjusz: Nie posiądziesz wiedzy, jeśli nie będziesz jej rozumiał, Draconie. Aby zrozumieć, musisz mieć się na czym opierać. Na początku nie wiedział, o czym ojciec mówi, jednak nie śmiał się do tego przyznać – już jako dziecko nie lubił zostać złapanym na niewiedzy; stwierdził, że niedługo zrozumie słowa Lucjusza i tak się stało.

Podczas zajęć z guwernantką, zdał sobie sprawę, że bez znajomości zaklęć w ogóle nie może nazywać się czarodziejem, bo jaki pożytek z różdżki, skoro nie wie, które słowa spowodują odpowiedni skutek? Później nadeszły zajęcia z transmutacji i pierwsze myśli skupiły się na mocy zaklęcia. Dowiedział się trochę od Margaret – swojej guwernantki – że trwałość zaklęcia zależy od siły skupienia na materializowanym lub transmutowanym przedmiocie. Zaciekawiło go to i postanowił poczytać więcej w tym temacie. Ojciec podrzucił mu wiele grubych ksiąg, lecz chłopak nie przebił się przez wszystkie jako dziesięciolatek – po prostu większości z nich nie rozumiał. Z biegiem lat jednak nadrabiał materiał, pojmując coraz więcej i jeszcze bardziej zagłębiając się w tajniki magii. Uwielbiał to uczucie wiedzy, odkrywanie przyczyn działania zaklęć, ich etymologii i sposobów modyfikowania.

Kiedy przybył do Hogwartu, miał większe pojęcie o samej magii niż jakikolwiek pierwszoklasista, a sądząc po ignorancji większości uczniów względem nauki, nawet od wielu starszych uczniów. Profesorowie nie wymagają zrozumienia magii, pragną tylko przekazać uczniom to, czego będą potrzebowali na egzaminach końcowych. Jednak Draco nie mógł przyswoić tylko wymaganej ilości wiedzy – on musiał wiedzieć więcej. Nie potrafił nauczyć się czegoś, czego nie do końca rozumiał – nie wystarczały mu te skrawki informacji, które przekazywali im nauczyciele.

A pierwszoroczna Granger jego starania i dociekania obróciła w nic nie znaczący pęd wiedzy, samej ucząc się wszystkiego na pamięć. Nieraz miał ochotę rzucić w nią jakimś paskudnym zaklęciem (raz mu się udało, na szczęście żaden z profesorów się o tym nie dowiedział), lecz zwykle przypominały mu się słowa Snape’a, jakie usłyszał po szlabanie w Zakazanym Lesie, w który sam pięknie się wkopał. Pamiętaj, Draco, jesteś Ślizgonem. Ślizgoni nie działają na swoją niekorzyść, więc ma więcej nie być takich sytuacji – nie działaj na szkodę innych, samemu nie będąc pewnym swojej pozycji, zrozumiano? Mimo że czasami ponosiły go emocje, jak na przykład na czwartym roku, kiedy powiększył zęby Granger, zwykle starał się chłodno oceniać sytuację. Jednak nic nie poradzi na to, że sam widok Pottera i Wieprzleja podnosi mu ciśnienie. Dwójka paskudnych Gryfonów.

Skrzywił się na ich wspomnienie.

Jednak rozbawiło go żałosne wyznanie Wieprzleja, którego był świadkiem podczas urodzin Granger. Oni oczywiście nic nie wiedzieli o jego obecności – siedział sobie po drugiej stronie murku, a ciemność i ogromna roślina skutecznie go osłaniały. Spokojnie podsłuchał całą ich rozmowę, ledwo powstrzymując się od wybuchu śmiechem, gdy doszło do wielkiego „wyznania”. Przy okazji zdobył coś cennego – Gryfoni byli tak zajęci sobą, że nie zauważyli chwilowego zniknięcia listu Granger. Co za głupiec kładzie korespondencję na widoku? Jej strata, jego zysk, bo bardzo chciał się dowiedzieć więcej o tajemniczym Ianie.

Draco ciekawiła zawartość listu – nadal nie rozgryzł, czemu taki porządny czarodziej zadaje się z Granger. W końcu uczył się we Francji! Jego ukochanym kraju, gdzie spędzał każde wakacje, póki babka Eloise nie zmarła trzy lata temu. Gdzie się poznali? I jakim cudem nudna Granger przyciągnęła go do siebie? Musi się tego dowiedzieć, a zdobycie tego listu mogło mu w tym pomóc.

Jako jedenastolatek Draco chciał iść do Beauxbatons, lecz Lucjusz oponował, by zachować rodzinną tradycję i wysłał syna do Hogwartu. W czwartej klasie chłopak marzył o chodzeniu do Durmstrangu, gdzie uczył się Wiktor Krum – wtedy głośno było o światowym szukającym – jednak tym razem zaprotestowała matka. Nie zgadzała się na przerwanie nauki w takim momencie – w Instytucie panowały inne zwyczaje i inny system nauczania, co mogło wprowadzić zamieszanie do dotychczasowej wiedzy syna. I takim cudem nadal uczęszczał do Hogwartu.

Wracając do listu – rzucił na niego czar kopiujący i szybko zwrócił oryginał na miejsce. Postanowił przeczytać go, kiedy już będzie sam, bez narażania się na ujawnienie. Był zniesmaczony swoją natarczywością w dowiedzeniu się wszystkiego, co możliwe, o Ianie. Jednak fascynowała go ta nutka tajemniczości i dreszcz emocji towarzyszący przypadkowemu odkryciu, więc te małe wyrzuty sumienia przysłonięte zostały przez przekonanie o słuszności działania. Niewiele dowiedział się z tego listu, bo zawierał głównie życzenia urodzinowe i informację, że Ian wyjeżdża do pracy. Rozczarował się. Oczekiwał jakichś pikantnych smaczków, dzięki którym mógłby szantażować Granger.

Jego rozmyślania przerwał dźwięk dzwonka. Spakował książki do torby i skierował się ku drzwiom. Nie zdążył wyjść z klasy, bo poczuł, jak ktoś dotyka jego ramienia i mówi:

– Malfoy, pani Pince kazała ci oddać książkę do biblioteki. Przetrzymujesz ją, a inni chcieliby z niej skorzystać.

Odwrócił się i zobaczył Hermionę Granger, co za zbieg okoliczności!, która trzymała kurczowo pasek swojej torby. Minę miała zaciętą, jakby rozmowa z nim kosztowała ją wiele wysiłku. Parsknął w myślach i postanowił się trochę z nią podroczyć.

– Wiesz, Granger, prawie uwierzyłem, że tylko zależy ci na przekazaniu wiadomości od Pince – zaczął, jak gdyby nigdy nic, opierając się o jedną z ławek. – Ale to tylko prawie. – Uśmiechnął się, nie dodając nic więcej. Czekał na jej ruch.

Jak mógł się spodziewać, zacisnęła mocno szczęki i zamknęła oczy, próbując się uspokoić. Po chwili odetchnęła i ponownie zwróciła się do niego.

– Malfoy, oddaj do biblioteki tę książkę, bo chcę z niej skorzystać – powiedziała zniecierpliwiona.

– A co będę z tego miał? – spytał, przyglądając się, jak próbuje maskować narastające ciśnienie krwi. Powoli robiła się czerwona na twarzy. Och, jak pięknie! Ona tak zabawnie wygląda, gdy się denerwuje. Już czekał, aż tylko wybuchnie tym swoim piszczącym głosem, wrzeszcząc na niego, lecz zaskoczyła go – warknęła, zarzuciła mocno torbą przez ramię i ruszyła pełnym wściekłości krokiem prosto do wyjścia z klasy, mamrocząc coś pod nosem.

A to ci heca, odpuściła? Wzruszył ramionami i ruszył na kolejną lekcję.

– Ej, już nie chcesz książki? – zapytał, gdy tylko ją dogonił.

Hermiona przyspieszyła kroku.

– Wsadź sobie gdzieś tę książkę – odwarknęła.

– Uhu-hu, robi się ostro – zakpił. – Wielka Granger obraziła się na złego Draco, bo nie oddał książki do biblioteki. – Zacmokał z niezadowolenia. – Jaki on okrutny, nieładnie.

Prychnęła.

– Tylko się nie popłacz z rozpaczy. – Nie zwalniała, wciąż szybko idąc korytarzem. Czasami wiele by dała, by wrócić do tego prostego i niskiego budynku w mugolskiej podstawówce. Tam nie musiała pędzić na złamanie karku, by dotrzeć z jednego końca zamku w drugi między lekcjami. Jednak nie ma tego złego, co na dobre by nie wyszło – chociaż w ten sposób nie zasiedziała się i mogła jakoś dbać o swoje mięśnie i stawy. Harry wciąż namawia ją do biegania z nim co drugi dzień, lecz jest na to zbyt zmęczona. Albo tylko taką wymówkę znalazła, jak twierdzi jej przyjaciel.

– Niby dlaczego miałbym płakać? – spytał nagle zainteresowany.

– Wiesz, zostałeś nazwany „okrutnym” i „złym”. I to przez samego siebie. Jak przykro. To chyba nie sprzyja twojej nowej roli Chłopca Po Stronie Światła – wyjaśniła, lekko zwalniając, bo docierali do celu. Spojrzała na niego przez ramię, chcąc zobaczyć jego reakcję.

Nagle spoważniał, patrząc na nią uważnie.

– Wcale nie odgrywam roli, Granger. Widzę, że mimo zakończenia wojny, nie pozbędę się łatki, którą otrzymałem – powiedział, starając się zachować pokerową twarz, lecz lekka gorycz przedostała się do jego wyznania.

Zrobiło jej się głupio. Chciała mu się tylko odciąć, ale jak zwykle nie powstrzymała języka przed wpleceniem trudnych tematów do rozmowy. Jednak nie przeprosi. Nie ma takiej opcji.

– Świat nie jest sprawiedliwy, a jedna walka po naszej stronie nie zmieni tego, co robiłeś przez całe życie – odparowała natychmiast.

Zatrzymał się i złapał ją za torbę, by również stanęła.

– Nie obwiniam cię za takie podejście, bo rozumiem, co masz na myśli. Jednak nie miałem wpływu na to, czego uczy i wpaja mi ojciec razem z jego znajomymi od kołyski. Matka się nie angażowała w wychowanie ponad to, co było konieczne. Kiedy przybyłem do Hogwartu, obracałem się w towarzystwie osób tak samo wychowanych jak ja. Więc powiedz szczerze, kto miał mnie tego nauczyć?

– To tylko istnieje w Slytherinie – powiedziała z pogardą, nadal stojąc do niego tyłem.

Draco prychnął.

– A czy ten twój wielki mózg zauważył, że to nie Ślizgoni się izolują, tylko ciągle jesteśmy do tego zmuszani? – powiedział trochę zniecierpliwiony. – To inne domy się od nas odgradzają, jakbyśmy byli jakimiś specjalnymi okazami. I z kogo oprócz rodziców i kolegów mamy brać przykład?

Słuszna uwaga. Tak było w rzeczywistości – Ślizgonów od zawsze uważało się za zadufanych w sobie dupków, którzy tylko wywyższają się ponad innych. Nikt nie zwrócił uwagi na to, że w gruncie rzeczy tak starają się bronić przed wymierzoną w nich obojętnością lub – w skrajnych przypadkach – agresją.

Hermiona odwróciła się do niego przodem. Wyglądał na przygnębionego, zgarbił się, jakby chciał schować się przed światem. Nie obchodziło go to, co ona sobie teraz pomyśli – sama zaczęła ten temat, więc niech go kontynuuje, jak na Gryfonkę przystało. Zaśmiał się do swoich myśli –  a chciałem tylko podenerwować ją tą książką. Co za przekręt losu.

– Masz rację. Wszystkie domy się od was trzymają z daleka, ale wy także nie ułatwiacie, ośmieszając nas, Krukonów i Puchonów – zaczęła niepewnie.

–Musimy się jakoś bronić. Gdybyśmy poddali się waszemu odrzuceniu, myślisz, że wyszlibyśmy na tym lepiej niż Puchoni? –zakpił, zakładając ręce na piersi. – Dzięki budowaniu wokół siebie skorupy, odcinamy się od tych, którzy mogliby nas zranić.

Pokiwała głową w zamyśleniu.

– Jak tak na to spojrzeć, to masz sporo racji…

– Nie „sporo”, tylko „całkowitą rację”, Granger – poprawił ją, z powrotem ruszając w wędrówce ku sali. Do zajęć pozostało im około pięciu minut. Spokojnie zdążą, nie ma co się spieszyć.

Parsknęła.

– Jak zwykle musi wyjść na twoje – mruknęła, idąc w jego ślady. Zrównała się z nim i szli przez jakiś czas w milczeniu. Cisza była trochę krępująca, lecz nie przytłaczająca.

Dotarli pod salę transmutacji i Hermiona zwolniła, by dołączyć do znajomych z tych zajęć – Susan Bones i Justina Finch-Fletcheya. Draco zobaczył Ślizgonów i kierował się ku nim.

Jednak zanim zdołali się rozdzielić, Malfoy dotknął jej ramienia, co spowodowało, że na niego spojrzała z pytaniem w oczach.

– Oddam tę książkę jeszcze dzisiaj – powiedział tylko i, skinąwszy jej głową, ruszył ku znajomym.

Odkiwnęła, odwracając się z uśmiechem zadowolenia wymalowanym na twarzy ku Susan. Może nie taki Malfoy zły, jak go malują?